Η πρόσφατη εξαγγελία του πρωθυπουργού σε
συνέδριο για το δημογραφικό πρόβλημα, περί επέκτασης του ωραρίου των
νηπιαγωγείων και των δημοτικών ακόμη και μέχρι τις 18:00, αποτελεί ομολογία
αποτυχίας. Η λεγόμενη επέκταση κρύβεται πίσω από ωραία λόγια περί άμβλυνσης των
ανισοτήτων κλπ, αλλά ουσιαστικά επιχειρεί να καλύψει την πλήρη υποταγή της λειτουργίας των σχολείων στις ανάγκες της αγοράς
και των επιχειρήσεων.
Αυτοί που μιλάνε και αποφασίζουν για τα
παιδιά μας, δεν μπήκαν καν στον κόπο να συζητήσουν με την εκπαιδευτική
κοινότητα. Με πρόσχημα την κάλυψη των αναγκών των γονιών αποφασίζουν ουσιαστικά
την ιδρυματοποίηση των παιδιών μας.
Γιατί τι άλλο
είναι η δεκάωρη και δωδεκάωρη παραμονή ενός παιδιού στους τέσσερις τοίχους του
σχολείου; Ποια παιδαγωγική αντίληψη μπορεί να καταλήγει ότι τα παιδιά στην πιο
τρυφερή τους ηλικία θα βλέπουν τους γονείς τους, αλλά και τους άλλους συγγενείς,
φίλους, γνωστούς, το πολύ για δύο ώρες καθημερινά πριν κοιμηθούν; Ποιος
φωστήρας τους υπουργείου και της κυβέρνησης σκέφτηκε ότι αυτό που χρειάζονται
τα παιδιά είναι δύο με τρεις ώρες επιπλέον παραμονή σε κτήρια τα οποία στις
περισσότερες των περιπτώσεων δεν καλύπτουν βασικές προϋποθέσεις;
Γνωρίζοντας την μόνιμη επιδίωξη της κυβέρνησης
για εμπλοκή των ιδιωτικών «παρόχων εκπαιδευτικών προγραμμάτων» στα σχολεία,
είναι πολύ πιθανό να εμπλέξουν στην επέκταση του ολοήμερου τα ΚΔΑΠ (κέντρα
δημιουργικής απασχόλησης) ή και κάθε άλλο φορέα που θα διοργανώνει, με το
αζημίωτο, απογευματινές δραστηριότητες. Και εκεί, όπως ήδη συμβαίνει, θα
απασχολούνται εργαζόμενοι - συμβασιούχοι γαλέρας, με ελαστικές σχέσεις εργασίας
και περιπλανώμενοι από το ένα σχολείο στο άλλο.
Δεν είναι όμως ανόητοι ή αφελείς για να μην
καταλαβαίνουν τι συμβαίνει· το αντίθετο. Είναι αδίστακτοι υπηρέτες του
κεφαλαίου και των αφεντικών. Σχεδιάζουν το σχολείο, όχι με τις ανάγκες των
παιδιών μας, αλλά με τις ανάγκες της εργοδοσίας.
Πίσω από το υποκριτικό ενδιαφέρον για τους
γονείς, κρύβεται η σαφής παραδοχή ότι στον εργασιακό τομέα επικρατεί ζούγκλα
και ότι το οκτάωρο είναι ιστορία του παρελθόντος. Ότι οι γονείς τρέχουμε
αλαφιασμένοι από το πρωί έως το βράδυ προκειμένου να τα φέρουμε βόλτα. Η
εξαγγελία λοιπόν της επέκτασης του ωραρίου, αυτό ακριβώς εξυπηρετεί.
Απεριόριστες ώρες εργασίας για εμάς και ελάχιστη επαφή με τα παιδιά μας.
Η λύση κατά τη γνώμη μας είναι σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Το δημογραφικό και η υπογεννητικότητα δεν λύνονται με παραπάνω ώρες παρκαρίσματος των παιδιών.
·
Άδεια με πλήρεις αποδοχές για τα δύο πρώτα
χρόνια της ζωής του παιδιού. Αυτό πράγματι θα διευκόλυνε τις οικογένειες, αλλά
και θα είχε θετικό αντίκτυπο στην ψυχολογία και την ψυχοσύνθεση των παιδιών.
Επιπλέον γονικές άδειες για να μπορούμε να βρισκόμαστε δίπλα στα παιδιά μας
όποτε χρειάζεται.
·
Μείωση του χρόνου εργασίας, αύξηση των μισθών
και ασφαλείς συνθήκες εργασίας, ώστε οι εργαζόμενοι γονείς να μπορούν να ζουν
αξιοπρεπώς από την εργασία τους, με χρόνο για τα παιδιά τους.
·
Εξασφάλιση πρόσβασης σε αξιοπρεπείς
κατοικίες. Πλέγμα προστασίας για παιδιά και οικογένειες που να εγγυάται,
παιδεία, υγεία, κάλυψη αναγκών σε όσους έχουν ανάγκη.
Αυτά είναι κάποια μέτρα που σαφώς θα
βοηθούσαν τις οικογένειες.
Παράλληλα με τα παραπάνω, διορισμούς εκπαιδευτικών και κάλυψη όλων των κενών άμεσα. Προσλήψεις προσωπικού καθαριότητας και βοηθητικού προσωπικού, ώστε να μην είναι ο δάσκαλος/η δασκάλα ταυτόχρονα τραπεζοκόμος και φύλακας. Γενναία αύξηση των δαπανών για την παιδεία για να υπάρξουν και οι απαραίτητες υλικοτεχνικές υποδομές που απαιτούνται και να μην τρώνε τα παιδιά μας στο ίδιο θρανίο που κάνουν μάθημα. Να μην κρυώνουν τον χειμώνα, να αθλούνται σε αίθουσες κατάλληλες και να έχουν όλες τις απαραίτητες ειδικότητες από την αρχή της χρονιάς.
Τα σχολεία πρέπει να είναι εκεί για τα παιδιά μας,
ανοιχτά πρωί - απόγευμα και με όλη την απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή, τις
εγκαταστάσεις - γήπεδα για το ελεύθερο παιχνίδι του απογεύματος και του
Σαββατοκύριακου, με τη χαλαρή παρέα των φίλων και των γονιών.
